Tekst: Hanneke Drenth
Foto’s: Jan Oberink en aangeleverd
Vaak onzichtbaar, maar altijd onmisbaar. Dat zijn de vele vrijwilligers in de kerk. Onmisbaar zijn zeker de vrijwilligers die meegaan als begeleiding van de Interkerkelijke Vakantieweken Achterhoek en Liemers (IKA). Tijd om een paar van hen in het zonnetje te zetten.
Gezamenlijk zitten ze om de tafel. De vertrekkende Annelies Westerveld met Joanne Eppink en Nicole Hoornenborg, de twee die het stokje van haar overnemen. ‘Wie één keer mee is geweest als vrijwilliger met de IKA-week, wil vaker mee, is onze ervaring’ vertelt Annelies. En zij kan het als geen ander weten. Na maar liefst 45 jaar, waarvan 20 jaar als leiding, vond ze het vorig jaar welletjes. ‘Het werd tijd dat ik ging stoppen en het aan jongeren overliet. Gelukkig waren Joanne en Nicole bereid om samen mijn taak over te nemen. Vorig jaar hebben we de organisatie nog samen gedaan. Dit jaar doen ze het alleen. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken.’ Want Joanne Eppink en Nicole Hoornenborg zijn ervaren vrijwilligers. Ze kennen elkaar bovendien goed, via het werk. Joanne werkt in de thuiszorg. Nicole is ook verpleegkundige, heeft thuiszorg gedaan, en werkt nu voor zorg-op-afstand.
Ze zijn het er met zijn drieën helemaal over eens: meegaan als vrijwilliger is heel erg fijn om te doen. ‘We hebben in die week zoveel plezier met elkaar. Over het algemeen is het in de zorg meestal rennen en vliegen. Maar in de IKA-week heb je juist tijd en aandacht voor elkaar. Het is er gezellig en er heerst een sfeer van Achterhoekse gemoedelijkheid. Als vrijwilliger geef je veel en je krijgt er veel voor terug. Zo werkt het IKA-virus’, zeggen ze lachend.
De organisatie van de week
‘Ik ben bij de IKA gekomen doordat ik 45 jaar geleden een mevrouw verzorgde die secretaresse van de IKA was,’ vertelt Annelies. ‘Omdat mijn moeder op onze kinderen paste, kon ik een weekje mee. Later paste mijn schoonzusje op. En omdat ik later parttime werk deed, kon ik het regelen. Anders had ik nooit mee kunnen gaan. Dat is tegenwoordig veel moeilijker. Iedereen werkt en de meeste opa’s en oma’s ook. En het weekje gaat van je eigen vakantie af. Maar het is heel erg mooi om te doen.’
Met de organisatie van zo’n week is de leiding een groot deel van het jaar druk. En Annelies somt op: ‘medewerkers werven, de groep samenstellen, het programma invullen, de contacten met het hotel, de bus voor een excursie regelen, de kamerindeling maken en de nachtdiensten indelen. Voor 36 gasten zijn er 18 vrijwilligers nodig, dus ga maar na. Vroeger ging er, behalve een pastor ook nog een huisarts mee, maar dat is nu niet meer zo. De pastor of dominee is er voor het pastorale gedeelte, maar loopt vaak ook koffie te schenken, hoor. Er zijn ook altijd twee diensten, waarvan eentje met avondmaal. Voor veel mensen is het niet meer mogelijk om zelf naar de kerk te gaan en dan vinden ze het heel fijn om daar samen avondmaal te vieren.’
Joanne noemt een paar activiteiten: ‘Er wordt gewandeld en gefietst. Daar zijn dan weer extra vrijwilligers nodig om mee te rijden of te duwen. Lunteren is een prachtige omgeving. Er wordt van alles georganiseerd. Van een huifkartocht tot een vossenjacht, er is wel eens een imker geweest, we spelen bingo en rummikub, doen aan gymnastiek en er zijn optredens. En enthousiast vertelt ze van een jaar waarin Koningsdag viel in de vakantieweek. Dat was heel bijzonder. Buiten werd de vlag gehesen en het Wilhelmus gezongen en zelfs het vogel knuppelen ontbrak niet. Maar we zorgen er ook altijd voor dat er rust is ingebouwd.’
‘Een groot gedeelte van de dag zitten we ook aan tafel, gaat Nicole verder, er wordt heel veel aandacht besteed aan het eten met elkaar. Meestal eten de gasten thuis alleen en juist daarom vinden ze het ontzettend gezellig om dat met elkaar te doen. En in Lunteren is heel veel mogelijk. Er is een uitstekende kok. We hebben ook wel eens pannenkoeken gegeten op het terras.’
Gasten
Veel van de gasten komen uit Aalten, dat is opvallend. Misschien komt dat wel omdat Aalten een actieve diaconie heeft. Want de werving van de gasten loopt via de diaconie. De diaconie betaalt ook een deel van de kosten. De deelnemers betalen een bedrag, waarvoor ze een hele week in Lunteren of Doorn verblijven. Dit jaar is dat € 940 voor PKN-leden en € 1140 als je geen lid van de kerk bent. Het blijft een heel bedrag, maar het is volpension, inclusief alle activiteiten. De ervaring van de diaconie is dat de meeste mensen sparen voor die week. En als ze eenmaal zijn mee geweest, zijn ze zo enthousiast dat ze graag een bedrag ervoor apart leggen. De week is niet alleen bedoeld voor mensen die veel zorg nodig hebben. Ook vitale mensen die graag een weekje geheel verzorgd weg willen, mogen mee. Immers, de weken zijn vooral bedoeld om even uit de sleur van alledag weg te zijn, om samen met mensen uit de eigen regio te genieten in een andere omgeving. In principe zijn de weken voor dit jaar volgeboekt. Mensen die zich nog willen opgeven, komen op een wachtlijst te staan. Eenmaal op deze lijst, ontvangen ze volgend jaar automatisch een nieuwe uitnodiging thuis.
Annelies vertelt nog van een echtpaar waarvan de vrouw in een verpleeghuis woont en de man thuis. Het bijzondere van zo’n week is dat ze dan weer samen op vakantie zijn. Of van iemand die veel zorg nodig had en meegaat met de week, waardoor de mantelzorger ontlast kan worden.
Annelies Westerveld, Joanne Eppink en Nicole Hoornenborg weten alledrie hoe het is, om gasten in een IKA-week te verzorgen en te verwennen. Voor Annelies is daar na 45 jaar een einde aan gekomen. Een lintje heeft ze gekregen toen ze 40 jaar bij de IKA was en vorig jaar heeft ze een prachtig afscheid gehad. Onverwachts kwamen in die week kinderen en kleinkinderen langs met zelfgebakken taart en een groot spandoek. Met een goed gevoel heeft ze het stokje overgegeven aan Joanne en Nicole. Maar zal ze het niet gaan missen? ’Ja, eigenlijk mis ik het al wel een beetje,’ geeft ze toe. ‘Vooral de contacten met de collega’s en de gasten. Maar ik kom nog wel een dagje duwen, hoor!’ 