Oneindig
De Alpha en de Omega staan onder het kruis op een paarse ondergrond en hangen aan de preekstoel. Alpha, het begin, en Omega, het einde, zo herinner ik me de eerste en laatste letter uit het Griekse Alphabet. Hoe zat het ook alweer? Ik kan het thuis wel opzoeken, maar nu zit ik in de Oude Helena. Is het een uitspraak geweest van God, de Schepper waar alles mee begon? Maar waarom is het dan eindig? God is toch niet eindig? Jezus had ook een uitspraak over de eersten en de laatsten, maar dat ging over ijverige gelovigen die uiteindelijk niet als eersten in de hemel zouden komen. Juist zij die oprecht tot inkeer komen en zich overgeven aan het geloof krijgen voorrang.
De letters staan onder de dwarsbalk van het kruis. Als ze symbool staan voor God, dan zouden ze doorkruist worden door het kruis. Dat is raar. Dan zou ik eerder de Alpha onderaan plaatsen en na het begin en de komst van Christus, de kruisiging, gaat hij weer naar God, de Omega staat dan boven, de hemel. Dat is zo lastig aan dit soort symboliek, hoe zat het ook alweer?
Of moet ik het juist opvatten als een mogelijkheid om zelf na te denken wat het zou kunnen betekenen? Het kruis is in alle eenvoud voldoende. Dat vind ik prettig aan een kruis zonder gekruisigde. Ik begrijp die heidenen wel die vinden dat wij een raar geloof hebben om een veroordeelde te aanbidden. Als hij zo goddelijk was, dan was hij er toch wel vanaf gekomen? Of beter nog, dan had hij dat voorkomen.
Alpha, het begin. Recent ontmoette ik een uk van een jaar oud. Die kan nog niet spreken, maar ontdekt elke dag een stukje wereld en een stukje eigenheid. ‘Uh’ ‘Uh’ met een wijzend vingertje is de vraag om iets.
Omega, het einde. De ontmoeting met de oudere mens, die, aangetast door dementie, niet meer weet wat. Wij weten niet wat zij beiden niet weten. Opnieuw ons eigen onzeker aftasten wat bedoeld wordt. Het kruis als symbool voor de mens, die verbonden is tussen Aarde en Hemel, de dwarsbalk is de verbinding tussen mensen. Zo’n alomvattend beeld.
Alpha, het begin van de Schepping, ons blauwe bolletje dat aarde heet.
Omega, niet het einde, maar de oneindigheid van de sterrenhemel.
Die oneindige schoonheid, daar heb ik vrede mee.
Gea Evenhuis