Anneke Wattel – de Vries is Kerkelijk Werker Pastoraat in wijk Zuid-Blauw. Ze is getrouwd met Bart en moeder van Lydia, Noah , Thalita en pleegmoeder van Gydo en Milo
Een bijzonder huis
Vakantie! Een mooi moment om wat dingen in en om het huis te doen, samen met de kinderen. Het is heerlijk warm weer. Het zonlicht valt door de ramen. Door die ramen zie ik alles wat groeit en bloeit, maar behalve dat zie ik ook op de ramen de vlekken, strepen en zand. Dit is al een poosje zo, maar nu valt het extra op. Tijd om er eens wat aan te doen.
‘Zal ik je leren om ramen te zemen?’ vraag ik aan een van de kinderen. ‘Ja, mag ik dat doen? Dat lijkt me leuk.’ roept hij. ‘Nou, kom maar dan.’ zeg ik. Direct maar doen. Nu is hij nog enthousiast, denk ik. Samen pakken we de spullen die we nodig hebben. Trots loopt hij met de emmer naar het eerste raam en begint op mijn aanwijzingen het raam te zemen. ‘Dat is best moeilijk Anneke.’ ‘Ja, maar nu kan je het mooi leren voor als je later zelf een huis hebt.’
Hij werkt geconcentreerd verder. ‘Zijn we nu klaar?’ vraagt hij na twee ramen. ‘Kijk eens even om je heen, zijn er nog meer ramen?’ ‘Ja, die en die.’ zegt hij, terwijl hij ernaar wijst. ‘Die moeten ook.’ zeg ik. Dapper gaat hij verder.
‘Kan ik later ook dit als werk doen Anneke?’ Ja, als je dat echt wilt, dan kan dat.’ zeg ik. ‘Ja, dat wil ik!’ roept hij en hij bedenkt al allerlei plannen hoe hij dat zou kunnen gaan doen.
Als we de ramen aan de binnenkant gedaan hebben, vraagt hij met een zucht: ‘Zijn we nu klaar Anneke?’ ’Nee, we moeten ook nog de buitenkant van de ramen doen.’ ‘Oh nee, ik heb geen zin meer Anneke.’ Met lichte tegenzin draagt hij dapper de spullen naar buiten. ‘Kijk,’ zeg ik als hij het raam aan de buitenkant heeft gezeemd, ‘nu kan je zien hoe goed je het hebt schoongemaakt.’ in de hoop hem te motiveren. Maar nee, hij stopt ermee.
‘Kom je me even in de tuin helpen?’ vraag ik later, ‘Ik heb een sterke kerel nodig.’ Zonder veel enthousiasme helpt hij het tuinafval op te ruimen en te vegen. Al snel gaat hij iets anders doen. Bij het avondeten vertel ik aan mijn man hoe goed hij geholpen heeft. Onze zoon is even stil en zegt dan: ‘Anneke, ik wil later een huis zonder tuin en zonder ramen.’ We schieten in de lach. ‘Maar je hebt toch licht in huis nodig en je wilt toch een tuin waar je in kunt spelen of voetballen?’ vraag ik. ‘Oh ja, dan neem ik wel een vrouw die dat voor mij doet, want ik word hier veel te moe van.’ We lachen. We zullen zien … Tot die tijd zal hij toch echt zelf aan de slag moeten.